Primery/promototy przyczepności: przewodnik

Primery/promotory przyczepności

Przyczepność: kwestia  “wyczucia” (feeling)
Adhezja różnych materiałów, jedna na drugiej, zawsze stanowiła kluczowy problem u podstaw chemii materiałów budowlanych i jest trudna do wykonania spontanicznie, to znaczy bez pomocy konkretnych promotorów przyczepności. Problem przyczepności różnych materiałów jest złożony, ale zasadniczo dotyczy chemiczno-fizycznej „różnorodności” łączonych materiałów (charakter chemiczny, właściwości fizyczne, właściwości technologiczne itp.). Można by podsumować skutecznym zwrotem, że przyczepność jest „kwestią wyczucia” między materiałami. Różniące się od siebie materiały o wiele trudniej ze sobą połączyć.

Mówiąc bardziej szczegółowo, decydujące czynniki dotyczą pochodzenia materiałowego i / lub środowiskowego:

  • charakter chemiczny istniejącej powłoki / materiału NA KTÓRYM MOŻNA APLIKOWAĆ nową powłokę / materiał;
  • charakter chemiczny powłoki/materiału przeznaczony DO PRZYCZEPIENIA do starego podłoża;
  • warunki środowiskowe (chemiczne / fizyczne), w jakich musi działać połączony system (temperatura, ciśnienie, naprężenia mechaniczne, światło, promieniowanie itp.).

Definicja przyczepności
Termin “przyczepność” wskazuje siłę na jednostkę powierzchni, jaką należy przyłożyć do dwóch połączonych materiałów w celu określenia ich całkowitego i wyraźnego oderwania. Zasadniczo przyczepność jest uważana za doskonałą, gdy oderwanie następuje przez spójne zerwanie wewnętrzne jednego z dwóch połączonych materiałów. Gorzej  lub nawet bardzo źle jest gdy (w zależności od siły potrzebnej do oderwania),oderwanie nastąpi na styku, czyli tam, gdzie spotykają się dwa materiały. Termin „przyczepność” określa jedynie odporność na uszkodzenie połączenia. Nie określa, w jaki sposób wystąpi owa odporność. Mówiąc bardziej szczegółowo, z technicznego punktu widzenia, zaangażowane są co najmniej trzy zjawiska graniczne, które ogólnie są podzielone na różne procenty:

A – przyczepność chemiczna;
B – przyczepność fizyczna;
C – przyczepność mechaniczna.

„Adhezja chemiczna” oznacza, że między podłożem a łączonym materiałem powstają rzeczywiste średnie-silne wiązania chemiczne(wiązania kowalencyjne, jonowe lub wodorowe). Te wiązania chemiczne krzyżują się z powierzchnią wiążącą i silnie wiążą, punkt po punkcie, dwie powierzchnie zaangażowane w połączenie, idealnie tworząc „wspólne ciało”.
W przypadku „fizycznej przyczepności” między podłożem a łączonym materiałem nie powstają żadne rzeczywiste wiązania chemiczne, ale proste słabe oddziaływania przyciągające (zwane siłami Van Der Waalsa), które zapewniają, że te dwa materiały nie rozłączają się jeden od drugiego. Dla celów reprezentatywnych siły Van Der Waalsa można idealnie porównać z „efektem przyssawki”, który prowadzi do przyklejenia jednego materiału do drugiego bez wiązań krzyżujących się ze złączem (punkt połączenia). Chociaż zdefiniowane jako „słabe wiązania”, niekoniecznie oznacza to, że fizyczna przyczepność pociąga za sobą mniejszą odporność na odrywanie połączonych materiałów. Fizyczna przyczepność jest wprost proporcjonalna do przedłużenia powierzchni styku między materiałami.

W przypadku „przyczepności mechanicznej” oba materiały przylegają, ponieważ jeden z nich wnika w wnęki drugiego zatrzymywanego. Par excellence przyczepność mechaniczna to ta, która występuje w rzepach, gdzie mikro-haczyki jednej z dwóch części wchodzą w łuki drugiej, powodując połączenie. W świecie budownictwa przykłady przyczepności mechanicznej to nakładanie żywicznych powłok na powierzchnie przygotowane dzięki obsypce piaskiem kwarcowym lub nakładanie tynku na wcześniej wykonany tzw. szpryc.

Dzieło sztuki: promotory przyczepności
Teoretycznie wszystkie materiały między sobą powodują zjawiska adhezji, ale często opracowane rezystancje są niewystarczające, aby zagwarantować długotrwałe działanie w oczekiwanych warunkach pracy. Co się stanie w tym przypadku? Czy można podjąć działania w celu poprawy siły połączenia? Odpowiedź brzmi: tak. Osiąga się to za pomocą PROMOTORÓW PRZYCZEPNOŚCI, substancji lub preparatów zdolnych do działania jako mostek chemiczny / fizyczny / mechaniczny między tymi dwoma materiałami z jednej strony poprzez silne przyleganie do już istniejącego nośnika, a z drugiej przez opracowanie „centrów adhezji” dla doskonałego trzymania powłoki / produktu, który zostanie nałożony jako drugi.

Definicja pakietu nośnego / promotora przyczepności / materiału, który ma zostać połączony, jest złożoną kwestią i nie można go ustalić przy stole, ale tylko po testach eksperymentalnych.
Nord Resine uważa, że w branży budowlanej kwestia materiałów łączonych ma podstawowe znaczenie, dlatego od dawna przyjęła pomysł dostarczenia wykonawcy dwóch podstawowych narzędzi do zarządzania w nawet najbardziej złożonych sytuacjach:
  • pełna gama łatwych do nałożenia promotorów przyczepności (gotowych do użycia, jednoskładnikowych, szybko utwardzających się itp.)
  • tabela łatwej i natychmiastowej konsultacji, która pozwala zdecydować, który podkład należy zastosować i który cykl przygotowania jest potrzebny, aby zagwarantować przyczepność. Historia przypadku jest rozległa i sięga od uszczelniania blach na dachach lub tarasach za pomocą BETONSEAL MS 2.0, NORDSIL 2.5, uszczelniaczy poliuretanowych itp. aż do ponownego uszczelniania za pomocą EASY-LAST 90 tarasów lub płaskich dachów, na których już istnieje bitumiczna membrana (papa) lub  powłoka z tworzyw sztucznych PCV (p-PCV).

pobierz tutaj tabelę zawierajacą  kombinacje przyczepności do sprawdzenia na miejscu zastosowania.

UWAGA: biorąc pod uwagę dużą liczbę możliwych kombinacji między materiałami (sposoby uzyskania przyczepności), nie można powiedzieć, że prace testowe zostały zakończone.